کد مطلب:188857 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:146

دعا و تسلیم در برابر خدا
تشویق به اصرار و پافشاری در دعا، در حقیقت برای این است كه انسان ارتباط بیشتر و مداومتری با خدای خویش داشته باشد و این ارتباط مداوم، زمینه ی تكامل روحی، اخلاقی و عملی او را فراهم سازد و فرد، خدایی شود. نه اینكه در نتیجه ی



[ صفحه 288]



اصرارهای فراوان، انسان خویش را از خداوند، طلبكار دانسته و در صورت عطا نشدن درخواست هایش، احساس یأس و نارضایی كند.

امام باقر (ع) برای تذكر دادن این حقیقت به مؤمن، فرموده است:

ما برای خواسته های خویش و آنچه دوست داریم، به درگاه خدا دعا می كنیم و از او می خواهیم ولی زمانی كه خلاف انتظار و آرزوی ما چیزی رخ داد، با درخواست خداوند و انتخاب او مخالفت نمی كنیم. [1] .

در این رهنمودها، درس های مهمی برای حفظ روحیه ی امید و ایمان و تداوم زندگی در آرامش روحی نهفته است كه تحلیل و تفصیل آن ها در این مجال نگنجد. و همین اندازه یادآور می شویم كه انسان معاصر در نتیجه ی دور شدن از ارزش های معنوی و رها كردن دعا و نیایش و اعتماد و دلبستگی به ساخته ها و یافته های بشری، دچار بحران روحی عمیق و سرخوردگی از زندگی شده است. نه از خویش راضی است و نه از خدای خویش! در حالی كه سخنان امام باقر (ع) در آنچه آوردیم نخسه ای است كامل، برای درمان این مشكل بشری.


[1] الباقر (ع): ندعو الله فيما نحب، فاذا وقع الذي نكره لم نخالف الله عزوجل فيما احب. حلية الاولياء 3 / 187؛ احقاق الحق 12 / 194.